به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، در این کارگاه که صبح روز پنج‌شنبه [6 مهرماه 1385] با حضور جمعی از هنرمندان عکاس، عکاسان مطبوعاتی و دانشجویان همراه بود، کاظمی به ویژگی‌های عکس خبری و نیز مشکلات عکاسی حرفه‌ای اشاره کرد و گفت: جاذبه این عکاسی به‌خاطر آن است که در شاخه‌های متعدد کارکرد دارد.
به‌گمان او در ایران اصلاً عکاسی حرفه‌ای وجود ندارد؛ خبرگزاری‌ها عکس‌های خود را به‌رایگان در اختیار مطبوعات و دیگر خبرگزاری‌های خارجی و داخلی می‌گذارند. مطبوعات خارجی نیز معمولاً بازار بسته‌ای دارند و راه پیدا کردن به آن بسیار سخت است. عکاس خبری اگر بخواهد وارد کار حرفه‌ای شود و به‌صورت مستقل عمل کند، وارد فعالیت بسیار دشواری شده است؛ چراکه نمی‌تواند منتظر وقایع خبری مهم بماند تا بتواند عکاسی کند.
کاظمی معتقد است: دوربین‌های دیجیتال به دنیای عکاسی کمک چندانی نکرده است، گرچه آن را تسهیل کرده و همه دوربین دارند و نیازی به ظهور عکس نیست، اما در حال حاضر بهترین عکس‌ها توسط عکاسان آماتور گرفته می‌شود.
اشاره وی به عنوان نمونه به عکاسی‌هایی بود که از زندان ابوغریب عراق منتشر شده‌اند.
این عکاس خبری که سابقه همکاری با نشریات بین‌المللی زیادی را در کارنامه کاری خود ثبت کرده است گفت: هر عکاس برای موفقیت باید برای خودش فکر و ایده‌ای داشته باشد و یک استراتژی را دنبال کند چون یک راه دراز مدت در پیش دارد. عکاسی را در ایران نمی‌توان به‌عنوان راهی برای امرار معاش فرض کرد، بلکه باید به آن عشق داشت. عکاس به‌غیر از داشتن چشمانی تیزبین باید درباره سوژه‌هایش مطالعه نیز داشته باشد.
او اضافه کرد: هر روزنامه یا مجله در دنیا سبک خود را داشته و نسبت به آن نیازشان از عکس استفاده می‌کنند؛ اما کلمات هستند که آن عکس را خراب می‌کنند. اما چرا مجلات و روزنامه‌ها به خاطر کاریکاتورها و عکس بسته می‌شوند؟
وی همچنین به تفاوت عکاسی خبری و عکاسی مطبوعاتی سخن گفت و با اشاره به نمونه‌ای اظهار کرد: برخورد یک عکاس خبری با محوطه حیاط یک مدرسه که در آن اتفاقی نیست، آن است که یا عکسی نمی‌گیرد و یا یکی، دو عکس برای اثبات حضورش در آن‌جا می‌گیرد، اما یک عکاس مطبوعاتی روز اول در محیط می‌گردد و از روز دوم به تدریج عکس می‌گیرد و در روز سوم یک گزارش به مجله می‌دهد.
او تأکید کرد: همیشه باید با عکس خشن برخورد کرد تا بتوانیم عکس‌ها را رد و تعداد آن‌ها را کم کنیم و آن‌ها را به‌صورت پازل در کنار هم قرار دهیم.
کاظمی به عکاسان جوان توصیه کرد: عکاسان اگر می‌خواهند که عکاس بمانند و عکاسی کنند، ضروری است در تمام حالات بتوانند عکس بگیرند و فکر و ذکرشان عکس باشد و حتی در خواب هم به نقشه این‌که چگونه می‌خواهند عکاسی کنند، فکر کنند.
وی افزود: به هر حال این بازار آشفته‌ای است که عکاسان باید در آن کار کنند و هر کس باید خود راه خودش را پیدا کند. جشنواره‌ها و مسابقاتی که در کشور برگزار می‌شود، بیشتر به‌خاطر منافع برگزارکنندگان است و معمولاً هیچ‌گاه کسی دلش به‌حال عکس و عکاسی نسوخته است. مسابقات و جشنواره‌ها بی‌هویت شده‌اند. بیشتر شرکت‌کنندگان عکاسان آماتور و یا نیمه حرفه‌ای هستند. هیأت داوران هم داوری می‌کنند و بعد می‌گویند که ما به این داوری اعتقادی نداریم. در عکاس ایران مسائلی هست که شما نمی‌دانید، ولی روزی مشخص می‌شود، در عکاسی ایران حرف و دروغ‌گویی زیاد است.
وی اذعان داشت که جوانان عکاس ایرانی پیشرفت‌های بسیاری کرده‌اند و عکس‌های آن‌ها در فاجعه بم، بسیار موفق بوده است و در عین حال گفت: بسیاری از دانشجویان هنوز با الفبای اولیه عکاسی آشنا نیستند. عکاسی را باید در جامعه یاد گرفت، 99 درصد از عکاسان جهان تحصیلات آکادمیک ندارد و سیستم دانشگاه‌ها در رابطه با تدریس عکاسی غلط است.
وی در پایان به عکاسان حاضر گفت: برای پیمودن این راه باید عزم جزم داشته باشید.
